Nathan Gamble w roli Christiana w filmie „Cud na urwisku”.
Nathan Gamble, znany z ról w hollywoodzkich produkcjach, takich jak „Opowieść o delfinie” czy „Marley i ja”, oraz jako syn Brada Pitta w „Babel”, przeszedł przez duchową i zawodową pustynię. W wieku 27 lat, Gamble podzielił się swoim doświadczeniem opisując, jak przez ponad dekadę intensywnie pracował.
Wiara, którą odziedziczył po matce, była jak płaszcz – ciepły, ale nie jego własny. Nosił ją, bo tak wypadało, lecz w środku czuł chłód pustki.
Mody aktor doświadczał stresu, który doprowadził nawet do utraty włosów, w wieku 18 lat znalazł się w głębokiej depresji, mieszkając samotnie w Hollywood. Depresja była jak cień, który rozrastał się w nocy, gdy gasły światła. Samotność, cicha towarzyszka, szeptała mu o bezsensie. I wtedy, jak w opowieściach, gdzie los splata nitki w niewidzialny wzór, sześć osób – nieznajomych, a jednak połączonych niewidzialną nicią – poprowadziło go do California Coast Bible College w Ventura.
„To była sieć połączeń,” wspominał, a w jego głosie brzmiała nuta zdumienia, jakby wciąż nie dowierzał, że przypadki mogą być czymś więcej. Nigdy wcześniej nie myślałem o studiach biblijnych.” Ludzie, których tam spotkał, mieli w sobie spokój, który go magnetyzował. „To był Duch Święty,” powiedział, jakby nazywając wiatr, który poruszył jego sercem.
Odkrycie w cieniu krzyża
W murach college’u Gamble znalazł więcej niż wiedzę. Znalazł przyjaciół, którzy stali się lustrami, w których mógł zobaczyć siebie na nowo. Znalazł zbawienie, które nie było tylko słowem, ale żywym ogniem, rozpalającym jego wnętrze. Lata mijały, a role, które kiedyś przychodziły jak fale, teraz odpływały, zostawiając go na brzegu niepewności. W Hollywood, gdzie każdy oddech jest rywalizacją, on klęknął i oddał swoją karierę w ręce Boga. „Jeśli nie chcesz, żebym więcej grał, to jestem z tym w porządku,” modlił się, a w tych słowach kryła się odwaga człowieka, który przestał bać się ciszy.
I wtedy, jak odpowiedź na niewypowiedziane pytanie, przyszedł scenariusz. „Cud na urwisku”, adaptacja „Wędrówki pielgrzyma” Johna Bunyana, wyreżyserowana przez Nathana Todda Simsa i wyprodukowana przez FusionFlix Entertainment, opowiadała o rodzinie Lightly – jej rozpadzie i walce o przetrwanie. To nie była zwykła rola. To było wezwanie. Gamble wszedł na plan z sercem otwartym jak księga, gotowym przyjąć każdą lekcję, jaką Bóg dla niego przygotował.
„Codziennie czułem ogromną wdzięczność,” opowiadał, a jego głos drżał, jakby wciąż czuł ciepło tamtych dni. „Płakałem na planie, ale z powodów, które przerosły moje oczekiwania.” W tej pracy odnalazł coś większego niż sukces – odnalazł sens.
Światło na skraju przepaści
„Cud na urwisku” stał się dla Gamble’a więcej niż filmem. Był lustrem, w którym odbijała się jego własna droga – pełna zwątpienia, ale i łaski. Wierzy, że ten obraz, którego premiera zaplanowana jest na ten rok, ma moc dotknąć zarówno wierzących, jak i tych, którzy wątpią. „Każdy opowiada historie dotykające tego, co wieczne,” mówił, a jego słowa brzmiały jak echo dawnych proroków, przemawiających z prostotą, która rozbraja. Chce, by młodzi, sceptyczni widzowie, ci, którzy odrzucają łatwe odpowiedzi, zobaczyli w filmie autentyczną drogę chrześcijańską – nie cukierkową, ale pełną potu, łez i nadziei.
Porównując siebie do Józefa z Księgi Rodzaju, Gamble widzi w swoim życiu opowieść o cierpliwości i oczekiwaniu.
„Najbardziej niebezpieczna modlitwa to proszenie o cierpliwość,” powiedział z uśmiechem, który zdradzał, że zna ten ciężar. „Bóg spełnia ją, dając nam czas, który nas kształtuje.” W jego głosie nie ma goryczy, tylko akceptacja. Jeśli „Cud na urwisku” miałby być jego ostatnim filmem, przyjmuje to z pokojem.
„Wiem, że jestem dostrzegany przez Niego,” mówi, a te słowa brzmią jak pieśń człowieka, który znalazł swoje miejsce w świecie.
W historii Nathana Gamble’a jest coś uniwersalnego – opowieść o wędrowcu, który w zgiełku sławy szukał ciszy, a w ciszy odnalazł światło. Hollywood, z całym swoim blaskiem, okazało się jedynie tłem dla większej opowieści – tej o sercu, które oddało się Bogu, i o życiu, które w tym oddaniu znalazło spełnienie.
Kirk Peter Johanson
