Kwestia zbawienia duszy-fundament wiary chrześcijańskiej od wieków pozostaje przedmiotem głębokich sporów teologicznych. Jednym z najważniejszych pytań, które wciąż dzielą chrześcijan, jest to, czy raz otrzymane zbawienie pozostaje nienaruszalne, czy też może zostać utracone przez świadome i trwałe życie w grzechu. Odpowiedź na to pytanie nie może opierać się na ludzkich domysłach ani tradycjach, lecz wyłącznie na objawionej prawdzie Pisma Świętego.
Słowo Boże w sposób jednoznaczny ostrzega przed zgubnymi skutkami trwania w nieposłuszeństwie wobec Boga. Apostoł Paweł wielokrotnie podkreśla, że styl życia ma realne konsekwencje wieczne. W Liście do Galatów czytamy:
„Nie łudźcie się: z Boga się nie naśmiewa. Albowiem co człowiek sieje, to i żąć będzie” (Ga 6:7–8 BW).
Podobnie brzmi ostrzeżenie skierowane do wierzących:
„Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowy, bo z powodu tych rzeczy spada gniew Boży na synów nieposłuszeństwa” (Ef 5:6 BW).
Te słowa jasno pokazują, że zbawienie nie jest magicznym aktem, który zwalnia człowieka z odpowiedzialności za codzienne wybory. Łaska nie znosi posłuszeństwa – ona je rodzi.
Szczególnie mocno wybrzmiewa to w Pierwszym Liście do Koryntian, gdzie Paweł bez niedomówień stwierdza, że pewien sposób życia wyklucza dziedziczenie Królestwa Bożego (1 Kor 6:9–10 BW). Lista grzechów, które tam wymienia, nie jest jedynie katalogiem błędów moralnych, lecz ostrzeżeniem: trwanie w nieprawości, bez pokuty i przemiany, prowadzi do duchowej śmierci. Nie ma tu miejsca na złudzenia ani na tanie usprawiedliwienia.
Jednocześnie Pismo Święte ukazuje napięcie, które jest kluczowe dla właściwego rozumienia zbawienia. Z jednej strony Chrystus zapewnia swoich uczniów:
„Nikt nie wydrze ich z mojej ręki” (J 10:28 BW).
Z drugiej, ten sam Chrystus ostrzega:
„Jeśli się nie upamiętacie, wszyscy podobnie poginiecie” (Łk 13:3 BW).
Nie są to sprzeczne wypowiedzi. Pokazują one prawdę, że zbawienie jest darem, ale darem relacyjnym. Bóg jest wierny, lecz człowiek może świadomie odwrócić się od tej relacji. Obietnica Bożej ochrony dotyczy tych, którzy trwają w wierze, słuchają głosu Pasterza i idą za Nim. Nie tych, którzy deklarują wiarę, a żyją w uporze przeciwko Bożemu prawu.
Współczesne chrześcijaństwo często próbuje osłabić powagę grzechu, redukując go do „ludzkiej słabości” lub „osobistego wyboru”. Tymczasem Biblia nazywa grzech buntem przeciwko Bogu. Jeśli bunt ten staje się stylem życia, a nie chwilowym upadkiem, prowadzi do duchowego oddzielenia od Stwórcy. Dlatego miłość duszpasterska nie polega na uspokajaniu sumień, lecz na wzywaniu do nawrócenia.
Prawdziwa wiara zawsze rodzi owoce. Jak przypomina apostoł Jakub, wiara bez uczynków jest martwa. Zbawienie nie jest zapłatą za dobre czyny, ale dobre czyny są dowodem, że zbawienie rzeczywiście działa w sercu człowieka. Chrześcijaństwo bez przemiany życia staje się jedynie religijną deklaracją pozbawioną mocy.
Spór o możliwość utraty zbawienia nie jest akademicką debatą. To pytanie o to, jak żyjemy tu i teraz. Czy traktujemy łaskę jako zaproszenie do świętości, czy jako wymówkę dla kompromisu? Pismo Święte nie pozostawia wątpliwości:
„Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.”
Podsumowując, zbawienie jest w pełni dziełem Boga, ale Bóg nie zbawia człowieka wbrew jego woli. Wzywa nas do wiary, do nawrócenia i do wytrwałości. Nie ma miejsca na obojętność, gdy stawką jest wieczność.
Niechaj każdy z nas, wpatrując się w krzyż Chrystusa, z pokorą i bojaźnią pracuje nad swoim zbawieniem, pamiętając, że „kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony”. Niech nasze życie stanie się świadectwem wiary, które przynosi chwałę Bogu i prowadzi innych do poznania Jego łaski.
Czas na nawrócenie jest zawsze teraz, a droga do życia prowadzi przez wąską bramę posłuszeństwa, wiary i wierności Temu, który oddał za nas swoje życie.
O prześladowaniu ewangelików:
Kronika miasta Boguszów-Gottesberg (Boża Góra) – kliknij, aby dowiedzieć się więcej
Kirk Peter Johanson
