Postmodernizm w kościele: Zagrożenie dla prawdy Ewangelii

W dzisiejszych czasach Kościół staje przed wyzwaniami, które niejednokrotnie podważają fundamenty jego misji. Jednym z najpoważniejszych zagrożeń jest wpływ postmodernizmu – nurtu, który odrzuca istnienie absolutnej prawdy, zastępując ją subiektywnymi odczuciami i zmiennymi trendami społecznymi. Duch epoki przenika wspólnoty wiernych, osłabiając ich wierność Ewangelii. 

• Odejście od istoty zbawienia

Pierwszym i fundamentalnym znakiem wpływu postmodernizmu na Kościół jest zanik nauczania o zbawieniu w Chrystusie jako jedynej drodze do pojednania z Bogiem. W wielu wspólnotach miejsce centralnej prawdy o odkupieniu zajmuje ogólne przesłanie o miłości czy akceptacji, które, choć pozornie atrakcyjne, pozbawione jest głębi teologicznej. Pismo Święte jasno mówi: „I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4:12 BW). Jeśli Kościół przestaje głosić tę prawdę, traci swoją tożsamość i staje się jedynie kolejną instytucją społeczną, pozbawioną mocy przemiany serc.

• Obniżenie standardów moralnych

Kolejnym niepokojącym zjawiskiem jest obniżanie wymagań moralnych wobec przywódców duchowych. W dobie relatywizmu wielu liderów wspólnot unika konfrontacji z grzechem, zarówno własnym, jak i wiernych, by nie narazić się na krytykę czy utratę popularności. Taka postawa stoi w sprzeczności z biblijnym wezwaniem do świętości, które dotyczy zwłaszcza tych, którzy nauczają innych. Apostoł Paweł przypomina: „Starajcie się o pokój ze wszystkimi i o uświęcenie, bez którego nikt nie ujrzy Pana” (Hbr 12:14 BW). Kompromis w tej dziedzinie prowadzi do erozji autorytetu Kościoła i osłabia jego świadectwo wobec świata.

• Kazania bez głębi

Trzecią oznaką jest zmiana charakteru kazań, które coraz częściej przypominają poradniki życiowe, a nie przesłanie o grzechu, pokucie i łasce. W wielu wspólnotach unika się trudnych tematów, by nie urazić słuchaczy, a nauczanie sprowadza się do motywacyjnych mów, które mają poprawić samopoczucie, lecz nie wzywają do przemiany życia. Taki przekaz, choć może przyciągać tłumy, nie buduje dojrzałych uczniów Chrystusa, lecz raczej konsumentów religijnych doznań.

• Relatywizm wobec kwestii społecznych

Postmodernizm przynosi także relatywizm etyczny, który przejawia się w akceptacji postaw i zachowań sprzecznych z nauczaniem Pisma Świętego. Pod naciskiem kultury współczesnej niektóre wspólnoty zaczynają dostosowywać swoje przekonania do panujących trendów, zamiast stać na straży niezmiennych zasad Bożego Słowa. Dotyczy to zwłaszcza kwestii związanych z moralnością osobistą i społeczną, gdzie presja na tolerancję często prowadzi do milczenia w obliczu grzechu. Taka postawa jest zgubna, gdyż Kościół traci swoją rolę proroczą, przestając być solą ziemi i światłem świata.

• Brak weryfikacji doktrynalnej

Kolejnym symptomem jest brak rzetelnej weryfikacji przekonań członków wspólnoty. W imię fałszywie rozumianej jedności czy otwartości wiele kościołów rezygnuje z nauczania podstawowych doktryn wiary, co prowadzi do chaosu duchowego. Bez solidnego fundamentu teologicznego wierni stają się podatni na zwodnicze nauki i mody intelektualne, które oddalają ich od prawdy. Jak ostrzega apostoł Paweł: „Przeto, bracia, trwajcie niewzruszenie i trzymajcie się przykazań, których nauczono was czy to przez mowę, czy przez list nasz” (2 Tes 2:15 BW). Wierność doktrynie jest niezbędna, by Kościół mógł spełniać swoją misję.

• Emocje ponad teologią

Następnym niepokojącym zjawiskiem jest przesadny nacisk na emocjonalne przeżycia w uwielbieniu, kosztem refleksji teologicznej. Choć emocje są ważnym elementem życia duchowego, nie mogą zastępować głębokiego poznania Boga i Jego Słowa. W wielu wspólnotach uwielbienie sprowadza się do poszukiwania wzruszeń, a nie do oddawania chwały Stwórcy w duchu i prawdzie. Taki jednostronny nacisk prowadzi do powierzchowności wiary, która nie wytrzymuje próby trudnych czasów.

• Liczba ponad jakość

Ostatnią oznaką jest stawianie liczby wiernych nad formowaniem dojrzałych uczniów. W pogoni za popularnością niektóre kościoły koncentrują się na przyciąganiu jak największej liczby osób, zamiast inwestować w duchowy wzrost swoich członków. Taki model działania prowadzi do wspólnot, które są szerokie, ale płytkie – pełne ludzi, którzy nie znają głębi Ewangelii i nie są przygotowani do stawiania czoła wyzwaniom wiary. Prawdziwa misja Kościoła nie polega na gromadzeniu tłumów, lecz na wychowywaniu wiernych, którzy będą świadkami Chrystusa w świecie.

Kościół został powołany, by być filarem i podwaliną prawdy. Nie możemy pozwolić, by duch współczesności – pełen kompromisów i relatywizmu – przeniknął do wspólnot wiernych. Naszym obowiązkiem jest trwać przy Ewangelii, nawet jeśli oznacza to sprzeciw wobec dominujących trendów. Musimy pamiętać, że prawda, którą głosimy, nie jest naszą własnością, lecz darem od Boga, który powierzył nam zadanie jej strzeżenia i przekazywania.