Rewolucja seksualna – obietnice i gorzkie żniwo
Pół wieku temu, w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia, świat zachodni wkroczył na drogę, którą nazwano rewolucją seksualną. Wprowadzenie pigułki antykoncepcyjnej miało być przełomem, obiecującym kobietom nieznaną dotąd wolność i równość. Oddzielenie intymności od jej naturalnych konsekwencji, wsparte legalizacją aborcji, przedstawiano jako drogę do wyzwolenia. Jednak dziś, po dekadach, warto zadać sobie pytanie: czy obietnice te zostały spełnione, czy też przyniosły one więcej cierpienia niż dobra?
Obietnica wolności i jej gorzki smak
Wyobraź sobie młodego człowieka – kobietę lub mężczyznę – stojącego na progu dorosłości w świecie, który głosi, że wolność to brak zobowiązań.
Rewolucja seksualna obiecywała kobietom autonomię: pigułka miała oddzielić intymność od odpowiedzialności, a aborcja – usunąć niechciane konsekwencje. To miało być wyzwolenie, triumf równości.
Ale spójrzmy w oczy prawdzie: czy naprawdę tak się stało?
Badania z 2014 i 2022 roku ukazują bolesną rzeczywistość – kobiety, które miały zyskać niezależność, często czują się uwięzione w sieci społecznych oczekiwań, gdzie intymność staje się wymogiem, a nie darem. Presja, by ulegać, by „być nowoczesną”, zastąpiła dawne normy, lecz nie przyniosła bezpieczeństwa. Zamiast bliskości opartej na miłości, wiele kobiet spotyka brak odpowiedzialności ze strony mężczyzn, którzy w nowej rzeczywistości mogą brać bez dawania.Emocjonalne koszty są druzgocące. Psychologiczne analizy wskazują, że życie intymne bez zaangażowania zwiększa ryzyko depresji, lęku i głębokiego żalu. Kobiety, które miały być wolne, często czują się osamotnione, zdradzone przez obietnice kultury, która gloryfikuje chwilową przyjemność kosztem trwałych więzi. To nie jest wolność – to klatka, w której serce cierpi w milczeniu. Pismo Święte mówi: „Brzydźcie się złem, lgnijcie do dobra” (Rz 12:9BW). Czy społeczeństwo, które promuje ulotne przyjemności kosztem ludzkiej godności, może naprawdę oferować dobro? To pytanie, które musimy sobie zadać, patrząc w lustro naszej cywilizacji.
Cień aborcji – trauma zamiast ulgi
Aborcja, przedstawiana jako rozwiązanie, stała się dla wielu kobiet nie wybawieniem, lecz źródłem głębokiej traumy. Dane z 2021r. z amerykańskiego Centrum Kontroli i Prewencji Chorób ukazują, że decyzje te często rodzą się z desperacji – braku wsparcia, stabilności, nadziei. Kobieta, która staje przed takim wyborem, nierzadko czuje się opuszczona, zmuszona do działania wbrew własnemu sercu. Organizacje wspierające kobiety podkreślają, że aborcja, zamiast przynosić ulgę, często pozostawia po sobie poczucie izolacji, winy i straty, które mogą trwać latami. To nie jest wyzwolenie – to krzyk duszy, która szuka ukojenia, a znajduje pustkę. Z perspektywy psychologii, trauma poaborcyjna jest realnym zjawiskiem, które dotyka zarówno kobiet, jak i mężczyzn.
Medycyna potwierdza: decyzje te obciążają zdrowie psychiczne, zwiększając ryzyko depresji i zaburzeń lękowo-depresyjnych.
Pismo przypomina: „Mówcie prawdę każdy bliźniemu swemu, bo jesteśmy członkami jedni drugich” (Ef 4:25BW). Prawda o wartości każdego życia, o godności kobiety jako matki, jest fundamentem, którego nie możemy ignorować. Czy możemy mówić o wolności, gdy jej ceną jest tak ogromne cierpienie? To pytanie wisi nad nami, wymagając odwagi, by spojrzeć mu w oczy.
Dewaluacja macierzyństwa – strata fundamentu
Zmiany, które miały emancypować kobiety, często zdewaluowały macierzyństwo, przedstawiając je jako przeszkodę w samorealizacji. W świecie obsesyjnie skupionym na indywidualizmie i sukcesie zawodowym, rola matki została zepchnięta na margines, uznana za mniej wartościową niż kariera czy osobista wolność. A przecież macierzyństwo to nie ciężar – to jedno z najgłębszych powołań, akt twórczy, który odzwierciedla miłość samego Stwórcy. Odrzucając je, społeczeństwo nie tylko krzywdzi kobiety, ale podcina własne korzenie.Psychologicznie rzecz ujmąc, dewaluacja macierzyństwa odbiera kobietom poczucie sensu i przynależności. Badania pokazują, że kobiety, które czują się zmuszone do wyboru między macierzyństwem a „sukcesem”, często zmagają się z wewnętrznym konfliktem, który prowadzi do niepokoju i alienacji. Jako chrześcijanin wierzę, że Boży zamysł dla kobiety – i mężczyzny – obejmuje afirmację życia, rodziny, wspólnoty. „Niech małżeństwo będzie we czci u wszystkich, a łoże nieskalane” (Hbr 13:4BW) – te słowa to nie archaiczny nakaz, lecz przypomnienie o świętości relacji, które budują życie.
Czy społeczeństwo, które odrzuca macierzyństwo jako wartość, może naprawdę oferować kobietom wolność? To pytanie każe nam zastanowić się, co straciliśmy w pogoni za złudzeniem.
Męskie zniewolenie – samotność w wolności
Rewolucja seksualna dotknęła nie tylko kobiet, ale i mężczyzn. Obietnica intymności bez odpowiedzialności miała być rajem, lecz stała się pułapką. Mężczyźni, zwolnieni z konieczności budowania trwałych więzi, często tracą zdolność do głębokich relacji. Psychologia mówi jasno: brak zaangażowania prowadzi do samotności, pustki emocjonalnej, a nawet kryzysów tożsamości.
Mężczyzna, który unika odpowiedzialności, nie staje się wolny – staje się niewolnikiem własnych pragnień, niezdolnym do miłości, która wymaga ofiary i wierności. Z chrześcijańskiej perspektywy, mężczyzna jest powołany do bycia opiekunem, wsparciem, tym, który chroni życie i rodzinę.
Rewolucja seksualna, promując kulturę użycia, odebrała wielu mężczyznom tę rolę, pozostawiając ich z poczuciem bezcelowości. Pismo wzywa nas do miłości „nieobłudnej” (Rz 12:9BW), do relacji opartych na szacunku i trosce. Gdy mężczyźni i kobiety są uwikłani w kulturę chwilowej przyjemności, tracimy wszyscy – tracimy wspólnotę, która jest sercem Bożego zamysłu. Czy nie czas, by mężczyźni również stanęli przed lustrem i zapytali: „Czy żyję w sposób, który buduje, czy niszczy?”. To pytanie boli, ale jest konieczne.
Droga do uzdrowienia – powrót do prawdy i miłości
Rewolucja seksualna obiecywała raj, lecz zostawiła po sobie krajobraz ran – kobiety czujące się wykorzystane, mężczyźni uwięzieni w samotności, macierzyństwo zepchnięte na margines, dzieci tracące prawo do życia.
Te wybory niszczą nasze zdrowie psychiczne i duchowe. Jako chrześcijanin widzę jednak nadzieję – nie w powrocie do przeszłości, lecz w odbudowie kultury opartej na prawdzie i miłości. Potrzebujemy społeczeństwa, które celebruje macierzyństwo, wspiera kobiety w ich powołaniu, a mężczyzn wzywa do odpowiedzialności. Potrzebujemy wspólnoty, w której godność każdego człowieka – od poczęcia do śmierci – jest szanowana.Pismo mówi: „Niech małżeństwo będzie we czci u wszystkich” (Hbr 13:4). To wezwanie do ochrony świętości relacji, do budowania więzi opartych na wierności i poświęceniu. Jako społeczeństwo musimy odrzucić medialną narrację, która sprowadza intymność do konsumpcji, i na nowo odkryć wartość czystości, zaangażowania, rodziny. Prawdziwe wyzwolenie nie polega na odrzuceniu Bożego porządku, lecz na jego przyjęciu – na życiu w harmonii z zasadami, które dają pokój sercu.
Stoimy przed wyborem: czy będziemy trwać w chaosie, czy zaczniemy odbudowywać świat, w którym miłość i prawda są drogowskazami? To pytanie wymaga odwagi, ale w jego odpowiedzi kryje się uzdrowienie – dla nas samych, dla naszych rodzin, dla przyszłości.
O prześladowaniu ewangelików:
Kronika miasta Boguszów-Gottesberg (Boża Góra) – kliknij, aby dowiedzieć się więcej
Kirk Peter Johanson
