Żyjemy w świecie pełnym chaosu i cierpienia, gdzie każdy z nas staje przed pytaniem: co mogę zrobić, by uczynić rzeczywistość choć odrobinę lepszą? Odpowiedź kryje się w prostocie hojności. W Ewangelii czytamy o chłopcu, który oddał pięć chlebów i dwie ryby – dar skromny, niemal nieistotny w obliczu głodu tysięcy. A jednak ten gest stał się iskrą cudu, który nakarmił tłumy. To nie przypadek. Najmniejszy akt dawania, jeśli płynie z serca, może zmienić świat. Hojność nie jest jednorazowym wydarzeniem – to sposób istnienia, który wymaga od nas odwagi, by wziąć odpowiedzialność za innych.
Hojność jako sposób na życie
Hojność to nie akt, lecz postawa. To codzienne wybory, które kształtują nas samych i tych, którzy nas otaczają. Nie chodzi o to, by dawać z nadmiaru – bo kto z nas naprawdę czuje, że ma nadmiar? Chodzi o gotowość do dzielenia się tym, co mamy, nawet jeśli wydaje się to niewystarczające. W opowieści o chlebach i rybach widzimy, że klucz leży w intencji i wierze, że nasze dary, choć małe, mogą zostać pomnożone przez siły większe od nas. Życie hojne wymaga świadomości. Musimy dostrzec, że każdy dzień przynosi okazję, by podzielić się czasem, uwagą, czy zasobami. To nie oznacza wielkich gestów – czasem wystarczy rozmowa z kimś, kto czuje się niewidzialny, czy wsparcie dla tych, którzy walczą o przetrwanie. Hojność to dyscyplina, która zmusza nas do wyjścia poza własne ego i dostrzeżenia drugiego człowieka. Jak mówi Pismo (2 Koryntian 9:6-7BW): „Kto skąpo sieje, skąpo też żąć będzie, a kto hojnie sieje, hojnie też żąć będzie.” To prawo moralnej przyczynowości – dając z radością, budujemy nie tylko lepszy świat, ale i lepszą wersję siebie.
Refleksja nad jakością dawania
Zatrzymajmy się na chwilę i zadajmy sobie pytanie: dlaczego dajemy?
Czy robimy to z poczucia obowiązku, dla poklasku, czy może z autentycznej potrzeby serca?
Prawdziwa hojność nie zna przymusu. Jest wolnym wyborem, który rodzi się z głębokiego przekonania, że każdy z nas jest częścią większej całości. Jeśli dajemy z żalem, nasze dary tracą moc. Jeśli dajemy z radością, stają się one narzędziem transcendencji – łączą nas z czymś większym niż my sami. Pismo przypomina: „Ochotnego dawcę miłuje Bóg.” To nie jest tylko teologiczna wskazówka – to psychologiczna prawda. Dawanie z serca uwalnia nas od ciężaru egoizmu i otwiera na głębsze poczucie sensu. Ale to wymaga refleksji. Musimy zadać sobie pytanie: czy moje dawanie jest wyrazem mojej najlepszej wersji, czy tylko sposobem na uspokojenie sumienia? To trudne pytanie, ale unikanie go oznacza zdradę wobec naszego własnego potencjału.
Wytrwałość w czynieniu dobra
Hojność to nie sprint, lecz maraton. Łatwo jest zaangażować się w jednorazowy akt dobroczynności – trudniej jest trwać w nim przez lata. Świat jest pełen potrzeb, które wydają się przytłaczające. Głód, ubóstwo, samotność – jak pojedynczy człowiek może stawić czoła tym problemom? Odpowiedź brzmi: nie musisz rozwiązać wszystkiego. Twoim zadaniem jest robić to, co w twojej mocy, tam, gdzie jesteś, z tym, co masz. Pismo (Galatów 6:9-10 BW) mówi: „A czyniąc dobrze, nie ustawajmy, albowiem we właściwym czasie żąć będziemy, jeśli nie ustaniemy.” To wezwanie do wytrwałości. Każdy akt dobroci, nawet najmniejszy, jest jak ziarno zasiane w glebie. Nie zawsze widzimy plony od razu, ale to nie oznacza, że nasza praca jest daremna. Wytrwałość w dawaniu buduje nie tylko lepszy świat, ale i nasz charakter. To akt wiary w to, że nasze wysiłki mają znaczenie, nawet jeśli efekty zobaczymy dopiero za lata – albo nigdy.
Wezwanie do działania
Hojność to nie luksus dla nielicznych – to moralny imperatyw dla każdego, kto chce żyć pełnią człowieczeństwa. Zacznij od małych kroków: podziel się swoim czasem, uwagą, czy zasobami. Niech twoje dawanie będzie świadome, radosne i wytrwałe. Pamiętaj o chłopcu z pięcioma chlebami i dwiema rybami – jego dar był skromny, ale zmienił wszystko.
Zastanów się: jaki będzie twój następny gest hojności? Jak możesz uczynić ją częścią swojego życia? Świat czeka na twoją odpowiedź. Niech będzie odważna.
O prześladowaniu ewangelików:
Kronika miasta Boguszów-Gottesberg (Boża Góra) – kliknij, aby dowiedzieć się więcej
Kirk Peter Johanson
