Wezwanie do wojowniczej misji

Kaznodzieja Paul Washer, założyciel Towarzystwa Misyjnego HeartCry, podczas marcowej  Konwencji Pasterzy, wezwał kościoły do bardziej zdecydowanego i odważnego podejścia do misji. W swoim przemówieniu podkreślił, jak istotne jest powrócenie do zaangażowania, które charakteryzowało dawnych misjonarzy, takich jak Amy Carmichael. Washer zauważył, że kościoły powinny z większą determinacją i bez zbędnej politycznej i kulturowej poprawności głosić Ewangelię.

W dzisiejszych czasach, jak zauważa Washer, wiele form kultu skupia się na indywidualizmie. Odbijała się to również w jego uwielbieniu. Zauważyłem, że wiele dzisiejszego uwielbienia skupia się bardziej na „ja”, podczas gdy w wielkich ruchach misyjnych hymny odzwierciedlały „idźmy, idźmy”.”

To podejście, które wzywało do działania, do wychodzenia poza własne granice, jest według niego kluczowe dla rozwoju duchowego. Podkreślił, że rola pastorów powinna polegać na motywowaniu młodych mężczyzn do poświęcenia się dla wyższych celów, do działania w imię wiary.

Abner Chou, adiunkt w Master’s College and Seminary, również wypowiedział się na temat mobilizacji studentów do praktycznego działania misyjnego. Zaznaczył, że prawdziwa miłość do misji rodzi się z bezpośredniego zaangażowania, z osobistego doświadczenia służby. Jego słowa przypominają nam, że misja nie jest jedynie teoretycznym rozważaniem, ale praktycznym wyzwaniem, które wymaga od nas osobistego zaangażowania.

Podczas dyskusji głos zabrali także Conrad Mbewe z Zambii oraz Joel Beeke z Puritan Reformed Theological Seminary, a moderatorem był Mark Tatlock. Washer, kontynuując  przemówienie, zwrócił uwagę na znaczenie osobistej modlitwy w życiu duchownych, podnosząc jej wagę ponad inne obowiązki. Wskazał, że modlitwa jest fundamentem, na którym buduje się wszelkie działanie misyjne i duchowe.

W kontekście ewangelicznego chrześcijaństwa, wezwanie do wojowniczej misji jest przypomnieniem o naszej odpowiedzialności za głoszenie Dobrej Nowiny. Jest wezwaniem do wyjścia poza komfortowe granice naszych kościołów, do zaangażowania się w życie ludzi, którzy jeszcze nie usłyszeli o miłości i zbawieniu w Chrystusie. To wezwanie do poświęcenia, do oddania się wyższym  celom, do życia w zgodzie z nauczaniem Jezusa, który mówił: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28:19, Biblia Warszawska).

Kościoły, które przyjmują to wezwanie, stają się nie tylko ostoją dla wiernych, ale także dynamicznymi centrami misyjnymi, gotowymi do działania i poświęcenia w imię Ewangelii. To jest nasze powołanie jako chrześcijan – żyć dla Chrystusa, głosić Jego miłość i zbawienie, a przez to być światłem w ciemnościach tego świata.