Biblia jasno mówi nam o naturze ludzkiej: „Oto urodziłem się w nieprawościach, a w grzechu poczęła mnie matka moja” (Psalm 51:7). Ta nauka wskazuje, że każde dziecko przychodzi na świat z grzeszną naturą, która zaczyna objawiać się już we wczesnym dzieciństwie. Z tego względu, idea, że dziecko powinno „zawsze być sobą”, może być myląca, jeśli nie jest odpowiednio skonfrontowana z nauczaniem Pisma Świętego.
Chrześcijańskie wychowanie nie polega na zachęcaniu dzieci do podążania za każdym swoim pragnieniem czy instynktem, ale raczej na prowadzeniu ich w stronę prawdy i świętości. Paweł w Liście do Efezjan pisze: „A wy, ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu dzieci waszych, lecz wychowujcie je w karności i napominaniu Pańskim” (Efezjan 6:4). Oznacza to, że naszym zadaniem jako rodziców jest nie tylko miłość i akceptacja, ale także nauczanie, kształtowanie charakteru i wpajanie wartości zgodnych z nauką Chrystusa.
Zgodnie z Pismem Świętym, nie powinniśmy pozwalać dzieciom, by „były sobą” w pełnym znaczeniu tego słowa, ponieważ takie podejście może prowadzić do promocji ich naturalnego egocentryzmu. Apostoł Paweł w Liście do Efezjan mówi, że „z natury jesteśmy dziećmi gniewu” (Efezjan 2:3), co sugeruje, że pozostawienie dzieci samym sobie może prowadzić do zachowań samolubnych i destrukcyjnych.
Biblia daje rodzicom szczegółowe instrukcje dotyczące tego, jak mają wychowywać swoje dzieci. W Księdze Powtórzonego Prawa czytamy: „Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. (Pwt 6:6-7). Oznacza to, że powinniśmy uczyć nasze dzieci Bożych przykazań i ustaw, aby mogły zrozumieć, że Bóg je kocha i ma dla nich wyjątkowy plan życiowy.
Ważnym aspektem jest również nauka, że zbawienie jest łaską, nie zaś wynikiem naszych uczynków, jak uczy apostoł Paweł w Liście do Efezjan: „Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, a to nie jest z was, jest to dar Boży” (Efezjan 2:8). Każdy człowiek jest stworzony przez Boga z określonym celem, co podkreślają zarówno Psalm 139, jak i proroctwa Izajasza.
Wychowanie dzieci w duchu chrześcijańskim nie jest ograniczeniem ich wolności, ale raczej prowadzeniem ich ku pełni życia w Bogu. Jest to odpowiedzialność, którą należy traktować z najwyższą powagą, zawsze mając na względzie Boże plany i miłość do naszych pociech.
