Kontrowersje wokół procedur transgenderowych dla dzieci

W debacie publicznej coraz częściej pojawiają się głosy alarmujące o braku jednoznacznych dowodów naukowych potwierdzających skuteczność i bezpieczeństwo interwencji medycznych stosowanych u nieletnich – takich jak blokery dojrzewania, hormony płci przeciwnej czy operacje ingerujące w ciało.

Wiele kontrowersji budzi także sposób, w jaki niektóre organizacje międzynarodowe formułują swoje wytyczne. Krytycy wskazują, że dokumenty uznawane za „standardy opieki” w rzeczywistości często odwołują się do tych samych źródeł lub własnych rekomendacji, co może tworzyć pozory naukowego konsensusu tam, gdzie go nie ma.

W ostatnich latach na jaw wyszły liczne analizy, przeglądy badań i materiały wewnętrzne sugerujące, że przynajmniej część środowisk medycznych mogła przeceniać korzyści, a jednocześnie umniejszać ryzyko związane z takimi procedurami. Szczególne poruszenie budzą świadectwa młodych dorosłych, którzy dziś żałują decyzji podjętych w okresie dojrzewania, kiedy – jak sami mówią  nie byli w stanie zrozumieć konsekwencji, jakie niesie trwała ingerencja w rozwijające się ciało.

Dzieci i nastolatki mają ograniczoną zdolność przewidywania długoterminowych skutków swoich wyborów. Wiemy to z neurobiologii, z psychologii rozwojowej i z praktyki klinicznej. Dlatego ingerencje medyczne o nieodwracalnym charakterze muszą być traktowane ze szczególną ostrożnością.

Naszym pierwszym obowiązkiem jest chronić młodego człowieka ,nie przed cierpieniem jako takim, lecz przed konsekwencjami decyzji, których ciężaru nie powinien jeszcze dźwigać.

W tej dyskusji pojawia się jeszcze jeden niepokojący aspekt. Coraz częściej można odnieść wrażenie, że wokół kwestii tożsamości płciowej narasta atmosfera presji ideologicznej. Zamiast otwartej debaty i rzetelnej nauki mamy do czynienia z narracją, która stawia pod znakiem zapytania samo prawo do zadawania pytań. Tymczasem ochrona dzieci wymaga nie emocji, lecz mądrości.

Pismo Święte przypomina:
„Mądrość przede wszystkim zdobywaj, i nad wszystko inne dbaj o rozum” (Prz 4:7 BW).
W medycynie jest to szczególnie aktualne. Leczenie nie może wynikać z atmosfery społecznego nacisku.  Musi wynikać z faktów, wnikliwej diagnostyki i całościowego spojrzenia na dziecko.

Jednocześnie nie wolno nam zapominać, że młodzi ludzie zmagający się z dysforią płciową naprawdę cierpią. Ich doświadczenia nie są wymysłem ani kaprysem. Potrzebują empatii, obecności i fachowej pomocy. Ale właśnie dlatego tak istotne jest, aby odpowiedź na ich trudności była najpierw psychologiczna, emocjonalna i duchowa, a nie od razu medyczna. Interwencje takie jak długotrwała terapia, wsparcie rodzinne, pomoc psychiatryczna czy praca nad samoakceptacją są bezpieczne, odwracalne i zgodne z zasadą „po pierwsze – nie szkodzić”.

Biblijne wezwanie „Jedni drugich brzemiona noście” (Ga 6:2 BW) przypomina nam, że pomoc nie polega na przyspieszaniu dramatycznych decyzji, lecz na towarzyszeniu w drodze, która prowadzi do prawdy o sobie. Dziecko nie może być pozostawione samo z ciężarem, którego nie rozumie,  ani popychane w kierunku, który przynosi więcej pytań niż odpowiedzi.

Dyskusja o transgenderyzmie wśród dzieci i młodzieży jest w istocie debatą o tym, jaką odpowiedzialność ponosimy jako dorośli: lekarze, rodzice, nauczyciele, duchowni. To my mamy stać na straży dobra tych, którzy nie są w stanie sami siebie obronić. Historia medycyny wielokrotnie pokazywała, że brak rozwagi w sprawach dotyczących dzieci potrafi przynieść skutki, których naprawianie trwa całe dekady.

Dlatego dziś, bardziej niż kiedykolwiek  potrzebujemy odwagi, aby zadawać pytania, troski, aby nie ulec presji, oraz pokory, aby uznać, że nie wiemy wszystkiego. Potrzebujemy także powrotu do fundamentalnej zasady:
dziecko jest darem, a nie polem eksperymentów ani nośnikiem cudzych idei.

Niech nasza troska o najmłodszych zawsze będzie zakorzeniona w prawdzie, miłości i odpowiedzialności. Tylko wtedy będziemy mogli spojrzeć im w oczy z czystym sumieniem i powiedzieć: zrobiliśmy wszystko, aby je ochronić.