Żyjemy w epoce, w której nauka i technologia zdają się dominować nad każdym aspektem życia. Oświecenie, które ukształtowało Europę w XVII i XVIII wieku, przyniosło niezwykły postęp, ale także przekonanie, że wszechświat można wyjaśnić wyłącznie prawami fizyki. Richard Dawkins, znany biolog i ateista, twierdzi, że wiara w cuda, takie jak narodziny Jezusa z dziewicy, jest czymś, czego współcześnie wykształceni ludzie powinni się wstydzić. Rudolf Bultmann, luterański teolog, sugeruje, że korzystanie z nowoczesnych technologii kłóci się z wiarą w cuda opisane w Nowym Testamencie. Czy jednak światopogląd oparty wyłącznie na nauce jest jedyną możliwą perspektywą?
Chrześcijaństwo od wieków opiera się na cudach – wcieleniu Jezusa, Jego zmartwychwstaniu, uzdrowieniach. Robert Larmer definiuje cud jako niezwykłe, religijnie znaczące wydarzenie, które przekracza możliwości natury i jest dziełem transcendentnego Boga. Cuda nie są przypadkowymi anomaliami, lecz znakami Bożych zamiarów, których pełny sens może ujawnić się z czasem. Ich możliwość zależy od światopoglądu: naturalizm je odrzuca, teizm je potwierdza.
Pytanie brzmi: czy jesteśmy otwarci na to, co wykracza poza nasze rozumienie?
Cuda a nauka – harmonia, nie konflikt
Często słyszy się, że cuda są sprzeczne z nauką. To jednak nieporozumienie. Richard Purtill, filozof, zauważa, że cuda to wyjątki, które nie burzą praw natury, lecz je dopełniają. C.S. Lewis podkreśla, że to Bóg, jako stwórca wszechświata, zapewnia jego porządek, umożliwiając rozwój nauki. Cuda nie podważają nauki, lecz wskazują na istnienie rzeczywistości wykraczającej poza to, co możemy zmierzyć. Historycy, tacy jak William Lane Craig, Gary Habermas czy Michael Licona, przedstawiają argumenty za historycznością zmartwychwstania Jezusa, wskazując, że jest to wydarzenie dobrze udokumentowane. Craig S. Keener, w swojej obszernej pracy, gromadzi świadectwa cudów – zarówno biblijnych, jak i współczesnych, które mają miejsce na całym świecie. Cuda nie są więc jedynie opowieściami z przeszłości, lecz rzeczywistością, która inspiruje i budzi pytania o granice ludzkiego poznania.
Często słyszy się, że cuda są sprzeczne z nauką. To jednak nieporozumienie. Richard Purtill, filozof, zauważa, że cuda to wyjątki, które nie burzą praw natury, lecz je dopełniają. C.S. Lewis podkreśla, że to Bóg, jako stwórca wszechświata, zapewnia jego porządek, umożliwiając rozwój nauki. Cuda nie podważają nauki, lecz wskazują na istnienie rzeczywistości wykraczającej poza to, co możemy zmierzyć. Historycy, tacy jak William Lane Craig, Gary Habermas czy Michael Licona, przedstawiają argumenty za historycznością zmartwychwstania Jezusa, wskazując, że jest to wydarzenie dobrze udokumentowane. Craig S. Keener, w swojej obszernej pracy, gromadzi świadectwa cudów – zarówno biblijnych, jak i współczesnych, które mają miejsce na całym świecie. Cuda nie są więc jedynie opowieściami z przeszłości, lecz rzeczywistością, która inspiruje i budzi pytania o granice ludzkiego poznania.
Cuda w codziennym życiu – świadectwo nadziei
Apostoł Paweł pisał: „A teraz trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy; z nich zaś największa jest miłość” (1 Kor 13,13 BW). W chrześcijańskiej perspektywie miłość jest źródłem cudów, które umacniają wiarę i dają nadzieję.
Apostoł Paweł pisał: „A teraz trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy; z nich zaś największa jest miłość” (1 Kor 13,13 BW). W chrześcijańskiej perspektywie miłość jest źródłem cudów, które umacniają wiarę i dają nadzieję.
Współczesne cuda przybierają różne formy – od uzdrowień fizycznych po głębokie przemiany duchowe. Ludzie na całym świecie opowiadają o doświadczeniach, które trudno wyjaśnić w kategoriach czysto naturalistycznych. Te wydarzenia nie są zarezerwowane dla wybranych. Historie o cudach – takich jak niespodziewane uzdrowienia czy przełomy w beznadziejnych sytuacjach – pokazują, że istnieje wymiar życia, który wymyka się laboratoryjnym analizom. Jak napisał apostoł Jan: „Wszystko przez Niego się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało” (J 1,3BW). To przypomnienie, że Bóg, jako stwórca, może działać w sposób, który przekracza ludzkie oczekiwania.
Cuda jako wspólnotowe doświadczenie
Cuda mają nie tylko indywidualny, ale i wspólnotowy charakter. W chrześcijańskich wspólnotach na całym świecie ludzie gromadzą się, by modlić się i dzielić historiami Bożego działania. Apostoł Jakub napisał: „Wiecie, że wiele może usilna modlitwa sprawiedliwego” (Jk 5,16 BW). Modlitwa, jako wyraz wiary i zaufania, często prowadzi do wydarzeń, które umacniają całe wspólnoty. Dzielenie się świadectwami cudów buduje nadzieję i inspiruje innych do otwarcia na Bożą obecność. W świecie zdominowanym przez technologię i konsumpcjonizm cuda przypominają o duchowym wymiarze życia. Są znakiem, że rzeczywistość nie ogranicza się do tego, co widzialne i mierzalne, ale obejmuje także to, co transcendentne.
Cuda jako zaproszenie do refleksji
Współczesny świat, zafascynowany nauką i technologią, często pomija duchowy aspekt istnienia.
Współczesny świat, zafascynowany nauką i technologią, często pomija duchowy aspekt istnienia.
Cuda – zarówno te opisane w Biblii, jak i te współczesne – są zaproszeniem do spojrzenia poza materialną rzeczywistość. Nie są one zaprzeczeniem nauki, lecz jej dopełnieniem, wskazując na istnienie Boga, który jest źródłem wszelkiego stworzenia. Cuda to nie tylko nadprzyrodzone zjawiska, ale także przejawy Bożej miłości i troski. Są przypomnieniem, że życie ma głębszy sens, a Bóg jest obecny w codzienności. Dla tych, którzy są otwarci, cuda stają się znakiem nadziei, odpowiedzią na modlitwy i inspiracją do budowania wspólnoty opartej na wierze i miłości.
Niech więc pytanie o cuda nie będzie powodem do wstydu, lecz zaproszeniem do refleksji nad tym, co naprawdę nadaje życiu sens. Czy jesteśmy gotowi otworzyć się na możliwość, że istnieje coś więcej niż to, co widzimy?
O prześladowaniu ewangelików:
Kronika miasta Boguszów-Gottesberg (Boża Góra) – kliknij, aby dowiedzieć się więcej
Kirk Peter Johanson
